اين بقعه که منسوب به سيد اسماعيل از احفاد امام علي النقي(ع) است در جنوب شرقي تهران حدفاصل دو خيابان 15 خرداد و مولوي قرار دارد. اين بنا داراي صحن، ايوان و دو گلدسته بلند، رواق، ضريح و مسجدي کوچک است.
در داخل سر در بقعه و دورن ايوان کتيبه اي به خط نستعليق سفيد رنگ بر متن کاشي خشتي لاجوردي نقش شده است. از مفاد اين کتيبه تاريخي بر مي آيد که ساختمان ايوان و گلدسته و کاشيکاري بلند سر در، در زمان سلطنت محمد شاه قاجار و در سال 1262 ق به اهتمام عيسي خان بيگلر بيگي انجام يافته است.
اثر بسيار قديم تر آن، دري نسبتا عتيقه است که در ضلع غربي حرم قرار گرفته و بر روي آن محمد شاه قاجار و عيسي خان بيگلر بيگي آمده است. قسمت وسط هر دو لنگه در مربوط به قرن نهم هجري قمري است و طبق کتيبه هاي موجود باني آن استاد حسين بن پير علي حداد تهراني و تاريخ آن جمادي الاول سال 886 ق است.
و اين تاريخ قديمي ترين سال تاريخي است که ابنيه قديمي داخل شهر تهران باقي مانده است.
بدين ترتيب مي توان قسمتي از بقعه را متعلق به قرن نهم ه. از زمان مربوط به ساختمان اصلي بنا و بقعه را به قرن 13 ه و دوران قاجار منسوب دانست. کاشيهاي زرين فام مرقد مطهر متعلق به قرون 7 و 8 ه.ق. مناره هاي موجود در اين بقعه از قرن 13 ه ق باقي مانده است .
