بناي مسجد جامع زواره دربخش مركزي زواره، در 15 كيلومتري شمال خاوري اردستان واقع شده و با توجه به مدارک موجود، اولين مسجد چهار ايواني ايران است كه در دوره سلجوقي ساخته شده و اصالت خود را به نحو شايسته‌اي محفوظ داشته است.
اين مسجد به وسعت حدود 1200 مترمربع با مصالح آجر و سنگ و گچ و خاک و با نقشه چهار ايواني و طرح مستطيلشكل ساخته شده و مشتمل بر صحن چهار گوش، ايوان‌هاي چهارگانه، گنبدخانه، شبستان،رواق، سردر، مناره، محراب گچبري نفيس و كتيبه‌هايي زيباست. سطح مسجد حدود يک متر اززمين‌هاي اطراف مرتفع‌تر و داراي دو سردر ورودي مزين به آجركاري و طاق نماهاي درخور توجه در ضلع خاوري و باختري است.
از اين ورودي‌ها مي‌توان وارد فضاي طاق دار وسپس صحن مسجد شد. صحن مسجد به ابعاد 5/16×18 متر در چهار طرف داراي ايوان و دهانههاي طاق دار است. كف صحن با آجر و سنگ فرش شده است. بر پيشاني نماي صحن، كتيبه بنايمسجد را به خط كوفي و با آجر تراش به صورت سرتاسري نوشته‌اند كه متأسفانه بخش عمدهآن از بين رفته است. با توجه به ريختگي‌هاي موجود به يقين نمي توان از باني و سالتاريخ آن سخن گفت، اما به نظر آندره گدار با توجه به موقعيت قرارگيري حروف تاريخي،تاريخ بنا نمي تواند جز (530هـ . ق) باشد. همچنين با توجه به مشابهت بسيار اينمسجد با مسجد جامع اردستان و هم زماني تقريبي آنها و وجود كلمه «احمد» در كتيبهجامع زواره، به احتمال زياد، باني آن همان باني مسجد جامع اردستان (ابوطاهر بنغالي) بوده است.
