بقعه علاءالدین شهشهان مربوط به دوره تیموریان است و این اثر در تاریخ ۲ اسفند ۱۳۲۷ با شمارهٔ ثبت ۳۶۸ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
در مجاورت مسجد جامع اصفهان و در محله شهشهان بقعه اي قرار دارد كه ساختمان آن مربوط به زمان تيموريان است. ساختمان اين بقعه در زمان سلطان محمد بن بايسنقر نواده امير تيمور انجام گرفته است. اين بقعه آرامگاه شاه علاء الدين محمد از سادات و بزرگان اصفهان است كه در سال ۸۵۰ هجري قمري به دستور شاهرخ تيموري به شهادت رسيده است. مورخين علت شهادت اين سيد جليل القدر را ناشي از علاقه اي مي دانند كه سلطان محمد بن بايسنقر به او داشته و نزاع دو شاهزاده تيموري و تسلط شاهرخ به اصفهان موجب خشم وي و كشته شدن اين مرد بزرگ مي شود.
پس از مرگ شاهرخ و تسلط مجدد سلطان محمد به اصفهان به دستور وي در مدرسه و حسينيه شاه علاء الدين محمد بقعه اي بنا مي كنند و موقوفاتي نيز براي مزار او تعيين مي نمايند.
خطاط كتيبه اصلي بقعه محمود نقاش خوشنويس مشهور قرن نهم هجري است كه به خط ثلث گچبري شده ، اشعار و عباراتي را نوشته و به شهادت شاه علاءالدين محمد اشاره كرده است.
بر ديوار شرقي داخل بقعه شهشهان اشعاري به خط نستعليق سفيد نوشته شده است . بر ديوار شمالي داخل بقعه نيز كتيبه اي است كه با گچبري به خط ثلث سفيد بر زمينه قهوه اي و سبز و قرمز به تاريخ ۱۰۱۳ هجري قمري به وسيله صحيفي فارسي كتابت شده است.
مفاد اين كتيبه به اقدامات بانوي نيكوكاري اشاره مي كند كه نام او خانم سلطان بوده است.
همچنين عبارات اين كتيبه بيانگر تعميراتي است كه در زمان سلطنت شاه عباس اول صفوي در بقعه انجام گرفته است.
